Πέμπτη 31/5: Ημέρα ενάντια στην τουριστικής απεύθυνσης αναψυχή _ "Αυτό με το μαγαζί του ενός τετραγωνικού"

Ώρα: περίπου 11 το βράδυ

Στην Νταλιάνη, κατεβαίνει από το σπίτι της μια “κυρία”. Κρατά το καρεκλάκι της, και θέλει να πιεί τον καφέ της στη γειτονιά της. Μόνο ελεύθερο σημείο, ανάμεσα στα μαγαζιά. Και πριν προλάβει να πιει μια γουλιά καφέ, γρήγορα στήνεται γύρω της ένα μαγαζί του ενός τετραγωνικού μέτρου. Τοποθετούν μπροστά της ένα τραπέζι, της αλλάζουν τα ρούχα, τη σερβίρουν φαγητό. Όταν έρχονται όμως κι άλλοι πελάτες, προσπαθούν να αδειάσουν το τραπέζι, της λένε να φύγει ούτως ώστε να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τους επόμενους. Τότε αυτή φωνάζει “Αρκετά”, και φεύγει, αφού όμως πρώτα πετάξει τα flyer που γράφουν “Δε θέλουμε ένα δρόμο – μαγαζί”.

Πέμπτη 31/5: Ημέρα ενάντια στην τουριστικής απεύθυνσης αναψυχή _ "Ο κλοιός στενεύει"

Ώρα: περίπου 10 το βράδυ

Στο Συντριβάνι, ο κλοιός στενεύει.

Στη μέση ένα σκιάχτρο. Πάνω του κρεμασμένες 12 κορδέλες των έργων. Στην άκρη κάθε κορδέλας, ένα άτομο.

Τους χειμερινούς μήνες δεν κινείται κανείς. Όλοι μένουν στάσιμοι. Τους καλοκαιρινούς μήνες όμως, περπατάνε γρήγορα, τυλίγουν με τις κορδέλες το σκιάχτρο, σφίγγουν τον κλοιό. Κι αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά. Τη στιγμή που πλέον δεν υπάρχει άλλος χώρος, και ο κλοιός δε μπορεί να στενέψει άλλο, ακούγονται όχι μήνες, αλλά χρονιές. 2019. 2020. 2021.... Και με κάθε χρονιά ένα άτομο φεύγει, μεχρι να μείνει μόνο το σκιάχτρο.

Εκείνη τη στιγμή, η “πλατεία” γεμίζει flyers. Τα flyers γράφουν “όχι στον ασφυκτικό κλοιό των καταστημάτων”.

Πέμπτη 31/5: Ημέρα ενάντια στην τουριστικής απεύθυνσης αναψυχή _ "Αυτό που αυτοί δεν μπορούν ούτε να περπατήσουν, ούτε να κάτσουν"

Ώρα: περίπου 8.30 το βράδυ

Όσο δύσκολο κι αν είναι να περπατήσει κανείς στο παλιό Λιμάνι, κάποιοι προσπάθησαν να τα καταφέρουν, παρά τις “παράλογες” απαιτήσεις τους. Γιατί είναι παράλογη απαίτηση να προσπαθείς να χωρέσεις στο παλιό Λιμάνι, και να διεκδικείς ταυτόχρονα τον προσωπικό σου χώρο. Κι είναι παράλογη απαίτηση, να προσπαθείς να κινηθείς με ένα καροτσάκι, ή ένα ποδήλατο, ή με το μπαστούνι του τυφλού. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όταν υπάρχει κάποιος, που αν και δε σου λέει που να κάτσεις, οριοθετεί την κίνησή σου και συρρικνώνει συνεχώς το χώρο που σου αναλογεί.

Και όταν οι άνθρωποι με τις παράλογες απαιτήσεις προσπάθησαν να καθίσουν στο Συντριβάνι, κατάλαβαν πως πρέπει να πληρώσουν τη σκιά και τη στάση. Συνεχίζοντας στο Γυαλι Τζαμί, αναγκάστηκαν να παίξουν “μουσικό παγκάκι” υπό τον ήχο του Ζορμπά, για να καταφέρουν να καθήσουν χωρίς να πληρώσουν. Και όποιος έχανε στο παιχνίδι, υπήρχαν χώροι που κοστίζαν 50, 100 ή και 200 ευρώ, όπου μπορούσαν να απολαύσουν τη θέα. Και όταν ο νικητής κατάφέρε να μείνει στο μοναδικό παγκάκι, σύντομα κρεμάστηκε πάνω και σε αυτό μια τιμή.

Στο τέλος, μείναν μόνο κάποια χαρτιά που έγραφαν “Δε θέλουμε στάση επι πληρωμή και κίνηση μετ' εμποδίων”.

Τετάρτη 30/5 _ Ημέρα ενάντια στην ξενοδοχοποίηση _ "Υπό διωγμό"

Ώρα: περίπου 9 το βράδυ

Στην Νταλιάνη, στήνονται τέσσερις σκηνές. Μένουν άνθρωποι εδώ! Έχουν κρεμάσει λαμπιόνια, διαβάζουν τα βιβλία τους, ανάβουν κεράκια και φωτίζουν τον δρόμο.

Φτάνει όμως η στιγμή που πάνω σε κάθε σκηνή, κάποιος κρεμά μια ταμπέλα.

Κι η κάθε σκηνή πια, είναι airbnb, boutique hotel, room to let. Δε μένει άλλη επιλογή, από το να μαζευτούν τα βιβλία, να ξεκρεμαστούν τα λαμπιόνια, να σβήσουν τα κεριά, και να στιβαχτούν σε μια βαλίτσα. Και σέρνοντας αυτή τη βαλίτσα, οι άνθρωποι που κάποτε μέναν εδώ, περπατάνε στο δρόμο. Στην αρχή αργά, μετά όλο και πιο γρήγορα. Όμως ο κλοιός αρχίζει να στενεύει. Και ο χώρος αρχίζει να μικραίνει. Στιβαγμένοι σε λίγο χώρο, ανοίγουν τις βαλίτσες τους. Και κρεμάνε σε ένα σκοινί τα ρούχα τους. Και πάνω σε κάθε ρούχο, κρεμάνε και ένα χαρτί. Στα δώδεκα χτυπήματα της καμπάνας, σκορπίζονται. Και δε μένει τίποτα άλλο σε αυτό το δρόμο, παρά οι άδειες σκηνές, τα κρεμασμένα ρούχα και τα κρεμασμένα χαρτιά. Σε κάθε χαρτί γράφει “όχι άλλοι κάτοικοι υπό διωγμό”, και "όχι στην τουριστικοποίηση της πόλης".

Τετάρτη 30/5 _ Ημέρα ενάντια στην ξενοδοχοποίηση _ "Αυτό που οι ξενοδόχοι θέλουν κι άλλα"

Ώρα: περίπου 6 το απόγευμα

Στα στενά της Παλιάς Πόλης, ξεκινά από την Θεοτοκοπούλου μια ιδιαίτερη πορεία. Το αίτημα των συμμετεχόντων; Να γίνει κάθε τετραγωνικό εκατοστό αυτής της πόλης, σημείο προς ενοικίαση. Κρεμούν ταμπέλες "for rent", στα σημεία που θέλουν να αποκτήσουν και φωνάζουν "η πόλη αυτή ολόκληρη, ξενοδοχείο να γίνει. Τίποτα δημόσιο δε θα πρεπε να μείνει". Κρατάνε πλακατ με συνθήματα. Ανάμεσα σε αυτά, υποστηρίζουν πως "η ιστορία γράφεται με αντιπαροχή. Ξενώνες, πισίνες και airbnb". Λίγο πριν τη λήξη, περηφανεύονται πως έχουν διώξει άλλοι 50 φοιτητές, άλλοι οικογένειες, άλλοι μόνιμους κατοίκους, ενώ εμπιστευτικά μας ενημερώνουν πως κινούν διαδικασίες να νοικιάσουν μέχρι και τον ίδιο το Φάρο!

Λίγο πριν φύγουν , ρωτάνε: "Εσείς, πόσους έχετε διώξει;"

Τα flyer που πετούν αναγράφουν "Δε θέλουμε μια πόλη - ξενοδοχείο". 

Ποιοί είμαστε _ Who we are

Χανιά
Σε ποιόν απευθύνεται τελικά η πόλη;

Το χειμώνα, είναι μια πόλη σε προετοιμασία της τουριστικής της παράστασης. Προετοιμάζεται για τη σεζόν, επιδιορθώνει και κατασκευάζει τα σκηνικά της, αναζητά εποχιακούς ηθοποιούς – υπαλλήλους μιας χρήσης, ανακαινίζει την εικόνα της και το μήνυμά της. Μια πόλη που ανέχεται και χρησιμοποιεί τους ίδιους της τους κατοίκους, για να επιβιώσει το χειμώνα. Και όσους δεν είναι διατεθειμένοι, ή σε θέση να αναλάβουν κάποιο ρόλο στην παράσταση της τουριστικής της φαντασμαγορίας, είναι έτοιμη να τους εκτοπίσει, να τους αποκλείσει ή να τους κρύψει, με τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού, όπου ανοίγει τις αυλαίες της και υποδέχεται το κοινό της.

Ενάντια σε αυτήν την κατάσταση, και με αφορμή τις προβληματικές που τόσο εμείς όσο και άνθρωποι δίπλα μας βιώνουμε, συγκροτήθηκε μια ομάδα προβληματισμού, η οποία στα πλαίσια της διπλωματικής εργασίας με τίτλο "Ευπρόσδεκτοι τουρίστες - ανεπιθύμητοι κάτοικοι: Συλλογικές διαμαρτυρητικές δράσεις στα Χανιά, χρησιμοποιώντας την επανακωδικοποίηση του Brecht και του Artaud στο δημόσιο χώρο", πραγματοποιεί δράσεις τοποθετημένες σε δημόσιους χώρους – σύμβολα της τουριστικοποίησης. Οι δράσεις αυτές, υιοθετώντας θεατρικά στοιχεία επανακωδικοποιημένα στην πόλη, προσπαθούν είτε να σχολιάσουν και να καυτηριάσουν τη δεδομένη προβληματική κατάσταση, είτε να αναδείξουν αόρατες πτυχές της. 

Σε αυτό το blog, θα αναρτάται καθημερινά υλικό από τις δράσεις που πραγματοποιούνται στην πόλη, προκειμένου να είναι προσβάσιμες σε ένα ευρύτερο κοινό, καθώς δεν ανακοινώνονται πριν την υλοποίησή τους.

Chania

To whom eventually the city addresses?

In the winter it is a city in preparation for its tourist performance.

It is preparing for the season , repairs and builds its scenery, is looking for seasonal actors- disposable employees, refreshes its image and its message.

A city that uses and tolerates its own residents in order to survive in the winter.

And those that they are not willing or able to take a role in the performance of its tourist extravaganza, it is ready to displace them, exclude them or hide them in the first few days of the summer when it opens its curtains and welcomes its public – audience.

Against this background and due to these problems that both we and people besides us experience, a discussion group was set up, which in the context of an architecture thesis titled ‘Tourists Welcome – Locals not welcome: collective protesting actions in Chania using the re-coding of Brecht’s and Artaud’s theories in public space’, performs actions in public spaces-symbols of tourism.

These actions, by adopting the theatrical elements re-coded in the city, either comment on and condemn the given problematic situation or reveal its invisible aspects.

In this blog, material will be posted daily from actions that take place in the city,

In order to be accessible to a wider audience as they are not going to be announced before they are implemented.